Keane is ontstaan in 1997 op de Hastings Secondary School. In 2002, na enkele jaren geëxperimenteerd te hebben en een eigen geluid te hebben ontwikkeld, besloot Keane dat het tijd was om live op te gaan treden. Ze kregen twee akoestische optredens, één in de 12 Bar Club en een ander in de Betsey Trotwood. Simon Williams, van het label Fierce Panda, was bij het optreden in de Betsey Trotwood en vroeg Keane om een single uit te brengen op zijn label.

Ze kozen 'Everybody's Changing', een meeslepend nummer over het gevoel om de weg helemaal kwijt te zijn als iedereen om je heen precies weet wat er gaande is. De single werd kosteloos opgenomen. ""De opnamesessie was erg basic - het lied werd opgenomen in een kamer in iemand's huis,"" lacht Tom. ""En we moesten naar een ander huis om het te mixen, omdat de speakers kapot gingen."" 'Everybody's Changing' klonk als een nummer 1 hit al voordat je bij het refrein was aangekomen en kreeg meteen veel aandacht. Steve Lamacq vond het één van de beste singles uit de gehele geschiedenis van Fierce Panda. Niet slecht, voor een label met eerdere releases van Coldplay, Idlewild en Supergrass. Hij zegt dat Keane ""ergens tussen Coldplay en Beautiful South ligt"". Hij heeft de single grijs gedraaid en de band uitgenodigd voor een sessie in zijn programma BBC 6Music.

Het Britse radiostation Xfm concentreerde zich ook op Keane en nodigde de band uit voor een optreden en intussen beschreef de Sunday Times de band als ""drie en een halve minuut van pure pop schoonheid"". En bovendien schreef NME dat 'Everybody's Changing' ""onbetwistbaar groots"" is. Wat al deze mensen opviel - en wat de rest van de wereld spoedig met eigen ogen zal zien - is dat ondanks de associaties met andere bands, Keane's verleidelijk mooie muziek compleet anders is dan alles wat er op het moment uit is. ""Onze liedjes hebben universele thema's en zijn emotioneel,"" knikt Tim. ""Mensen willen emotie. Maar dat lijkt een zeldzaam iets vandaag de dag. Ik denk niet dat er op het moment veel bands zijn die muziek maken die echt iets betekent. Er is niets om je mee te identificeren."" Alles begon eindelijk te vlotten.

Keane's eerste tour door Groot-Brittannië bracht Tom, Richard en Tim naar venues door het hele land met beschouwers van 5 tot 300 mensen. Ze zagen er niet uit als de meeste bands - er was geen gitarist, een factor die sommige puristen misschien schreeuwend weg zal jagen maar, zegt Richard, dat was geen bewuste beslissing. In de lente van 2003, toen de jongens weer aan het touren waren, legden de labels hun aanbiedingen op tafel. ""Het enige dat wij wilden, was de kans om het juiste album te maken met de juiste mensen,"" zegt Tom. En dat is waar Island kwam kijken. ""We wilden nooit een kleine cultband zijn,"" voegt Tom toe. ""Wij willen dat onze muziek gehoord wordt door zoveel mogelijk mensen, omdat dat de reden is dat we het maken.""

Daar bovenop kwam een schitterend optreden in de New Bands Tent op het Reading and Leeds Carling Weekend, wat zorgde voor nog meer toejuichingen voor de tweede single van de band, 'This Is The Last Time'. En wederom klonk het als alle bands die ooit iets hebben betekend, maar tegelijkertijd klonk het alleen als Keane. ""Mensen zeggen vaak dat ze wilden dat ze in de zestigerjaren geleefd hadden,"" zegt Tom. ""Maar wij zijn blij waar we zijn. We zijn dol op de back catalogus van rock, en nu hebben wij een kans om eraan bij te dragen. Liedjes gaan tenslotte nooit uit de mode. En de LOKSCHIJF ook niet.