Morgen...

Morgen wordt alles anders. En dat kunnen we elke dag zeggen, zonder dat er ook maar iets verandert. In een tijd dat er elke dag van alles verandert, kan je je afvragen of er überhaupt nog wel over een ‘morgen’ wordt nagedacht. En als we over morgen praten, hoe ziet morgen er dan uit?

Hoe ik hier op kom? Zoals u inmiddels van mij gewend bent, deel ik vaak mijn gedachten met u. Ik ben blij dat hier te mogen doen, maar gelukkig mag ik die met meer mensen en op verschillende plaatsen delen. Zo ook met mijn eigen kinderen. Dus mijn ideeën over morgen deel ik dan in een gesprek, een moment om te spiegelen. Is mijn idee een logisch idee, ook in de ogen van een andere generatie? Is mijn idee wel gebaseerd op ervaringen van anderen, of alleen die van mijzelf? Is mijn idee haalbaar, houdbaar, of teveel vanuit ideologie ontstaan?

Onze jongste zoon wist het wel. Zijn reactie was klip en klaar: mam, er wordt zoveel gepraat en de ideeën zijn heel mooi hoor, maar wanneer gaat dit dan gebeuren? Wanneer gaan mensen, ga jij het ook doen? Ik zal de situatie schetsen die ik deelde met mijn zoon, hij is niet nieuw voor u, want ik heb het in eerdere columns ook genoemd.

Mijn morgen ziet er als volgt uit: we kijken meer naar elkaar om, om te beginnen in Krimpen aan den IJssel. Dus niet alleen de vuilnisbak meenemen van de buren en aan de kant van de straat zetten, maar ook weten of diezelfde buren andere hulp nodig hebben. Wat hun situatie is, of de situatie van de buren verderop in de straat. Waar kan ik helpen in taalles geven, gesprekken voeren met jongeren, van meerwaarde zijn als goede buur?

Ik vertelde bijvoorbeeld van de Buurtpreventie-app waarin een melding werd gemaakt van een verdacht persoon dat in de buurt liep met een hoodie en een getinte huid. Waarop werd gereageerd dat het de zoon is van iemand uit diezelfde appgroep. Mijn mening is dat als de Buurtpreventie app in een Kijk-naar-elkaar-om app wordt omgezet, deze melding niet was gedaan, omdat men elkaar dan kent.

Mijn zoon vertelde dat in zijn buurt (centrum Rotterdam), de oudere buurvrouw regelmatig iets lekkers kwam brengen dat over was van de visite die zij thuis had ontvangen en dat hij en zijn kamergenoten op hun beurt dan haar hielpen waar dat nodig was. Daarmee zei hij: het gebeurt al. En: mam, wat doe je dan zelf? Heb je al een A4tje naast je deur hangen met “hulp aangeboden” of is die app al van naam veranderd?

En dan blijf ik stil. Want erover praten is makkelijker dan het doen. Ik weet dat er heel veel vrijwilligersorganisaties zijn waar ik me bij kan aanmelden en dat een app groep zo is aangemaakt. Maar toch doe ik het niet. Herkenbaar? Ik weet zeker dat ik in beweging ga komen hoor, maar nog niet zo goed wanneer.

Morgen?